Słownik etymologiczny języka polskiego/burda (walka)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
burda, ‘walka’, ‘zapasy turniejowe’, dziś na uliczne zeszła; u Reja: »cnota z niecnotą zawsze ma burdę«, »burdę z sobą stoczyli«, w 16. i 17. wieku; burderz i bunderz (por. bindarz z viridarium), ‘rapier’; burdynk, ‘pojedynek’; w nazwach, Haraburda, Hałaburda; franc. bourde z bohord, bouhord, ‘turniej’, włosk. bigordo, niem. buhurdiren.
