Słownik etymologiczny języka polskiego/burka

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

burka, ‘opończa’, w 17. wieku wyłącznie żołnierska, odznaka hetmana, dozwolona i żołnierzowi tylko po ścięciu Turka-Tatarzyna (szlachcica domatora, co burkę przywdział, wyprano za to kijami), więc należy się jej wywód ze Wschodu, jak i kierejce; »Sobieski lekką okryty burką dla zaszczytu«, »wodzów przybrali w buzdygany i lipnickie burki«. Do nas przyszła nazwa ze Wschodu, Rusi, nie naodwrót, ale na Wschodzie tylko nazwy koloru nadają się do jej wykładu, tur. pers. bur, o ‘rudawym’, ‘lisim’, mong. bürüj, ‘ciemny’. Natomiast innego pochodzenia może być przymiotnik następny: