Słownik etymologiczny języka polskiego/byk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
byk, byś (żartobliwie i na ‘chłopa’: »otóż tobie bysiu mazia«, gdy małmazję płacić mu przyszło), byczy. Prasłowo; uważają za pożyczkę ze Wschodu; istotnie niezliczone są wyrazy tursko-tatarskie podobne, ale z y istnieje jedyny węg. bika (inne są z ö, u, itd., i z g końcowem). U wszystkich Słowian bez wyjątku byk, a w czesk. jest nietylko bykati (bukati), ‘ryczeć’, ale i bowyczeti, z owem rozszerzeniem samogłoski piennej, jak np. kowyczeti obok kykati, więc może i rodzime (?).
