Słownik etymologiczny języka polskiego/bzik
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
bzik, »ma bzika« (‘manję’, ‘warjactwo’); bziknąć i bzyknąć, o owadach, co bzykając bydło niepokoją; ono bzika, ‘ucieka’; naśladuje brzęczenie owadu. Prasłowo; czeskie bzíti, bzikati, ‘brzęczeć’, rus. bzyk, ‘bąk’, słowień. bzikati, ‘bryzgać’; z dalszych języków niem. biesen, o bydle uciekającem przed bąkami; Bi(e)se, ‘wiatr wschodni’; przytaczają nawet ind. ba-bhasti, ‘dmie’, bhastrā, ‘miech’.
