Słownik etymologiczny języka polskiego/ceklarz
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
ceklarz, ‘siepacz’, ‘pachołek’, »zbirom albo ceklarzom« r. 1600, ceklować albo »ceklatum chodzić«, ‘wałęsać się po nocach’; czes. cerklirz, a to z niemiec. Zirkler, ‘pachołek’, z łac. circator, niby ‘(domo)krążca’, od circare, ‘krążyć’, od circus, ‘koło’, (skąd nasz cyrk, cyrkówka, i cerkl, cyrkiel); ceklatum, łac. t. zw. supinum, jak równoczesne spaciatum, zamiast spacjować, ‘spacerować’.