Słownik etymologiczny języka polskiego/cena
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cena, w 15. w. wyjątkowo i cana (por. cały; pierwotne cě- z koi- daje u nas i ce- i ca-), cenić, ocena, cenny, cennik, przeceniać, niedoceniać. Prasłowo; tak u wszystkich Słowian; brak go na Litwie (kaina ich niebardzo mi pewne); grec. poinē, ‘pomsta’ i ‘kara’ (stąd łaciń. poena, ‘kara’, nasze i ruskie penia, penować, penitent, pienia); łac. punīre, ‘karać’, awest. kaēnā-, ‘odwet’, ‘kara’; grec. tinō, ‘płacę (odwet), pokutuję’, timē, ‘cześć’, ‘cena’.
