Słownik etymologiczny języka polskiego/centnar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
centnar, dziś rozpodobniane w cetnar; z łac. centenarius, ‘setny’ (od centum, ‘sto’, por. centymetr, centezymalny; cent, ‘grejcar’, sto ich szło na reński). Ale centl, ‘dziesiąta część’ (por. dawne firacentle), z niemiec. Zehntel. Nazwa centaurea, centurja (w 15., 16. i 17. wieku tylko centurzya, jeszcze u Potockiego, i centorzya) nic z centum, ‘sto’, nie ma spólnego, choć ją i wyżej szacowano, niem. Tausendgüldenkraut (nasz tysiącznik z tego), albo r. 1472 drożezłot i drogozłot, lepiej glistnikiem i szczotkami tamże przezwany, albo ziemną żółcią, łac. fel terrae; roślina nazwana od centaura-lekarza, mądrego Chirona.
