Słownik etymologiczny języka polskiego/cewa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
cewa, cewka i cywka, ‘rurka’, ‘szpula’; prasłowo; tak samo (lub cew) powszechnie; powtarza się w lit., ale z odmienną gardłową: słowiańskie z *koiwa (cerk. cěwnica, ‘lira’), litew. z *k’oiwa, szaiwa, (i szeiwa), ‘szpula’. Pień skei-, ‘łupać’, ind. czhjati, ‘odcina’, łac. de-sci-sco, ‘odpadam’, sci-o, ‘wiem’, ‘badam’(?).
