Słownik etymologiczny języka polskiego/charchać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
charchać, charkać, odcharknąć, charkot, charkotać, charczeć, chargotać, hargotać, dźwiękonaśladowcze, u wszystkich Słowian; na Bałkanie chrkati, o ‘pluciu’ i ‘chrapaniu’ (a nawet o ‘kłótni’), czes. chrkati, o ‘pluciu (np. i krwią)’, i o ‘chrząkaniu’, chrkel, ‘plwocina’, rus. charkat’; tu i nazwa skrzeczka- chomika, słowack. chrczek, serb. chrczak; pień pierwotny skŭrk-, p. skrzek.
