Słownik etymologiczny języka polskiego/chebd
chebd. Urobione przyrostkiem zbiorowości -d, od pnia cheb- z skŭb-, powtarzającego się bez s- w prus. kaubri, ‘głogi, ciernie’; znaczy ‘krzaki, zarośla, łom, susz’. Od chabiny, ‘gałęzi’, przybiera a, u nas, Czechów, Łużyczan (chabźe, ‘chebd, zarośla’, chabź, ‘rupieci’, chabźiś, ‘psować’); pruskie -r- powtarza się w słowach chaberdzie i chamerdzie (czes. chamradí), ‘susz, łom’, a narzecza obfitują w najrozmaitsze odmianki, chabuzie itd. Nawet nazwę ‘szkapy’, chabeta, możnaby tu odnieść, bo chabet zapisano w 16. wieku dla ‘ebulus’ (‘chebd’). [1]
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
chebd, chebda, chebdzie, cheb(d)zina, chebziwie, pisane i przez h: hebd, i bzikiem (od bzu) r. 1472 nazwane, ‘sambucus ebulus’; prasłowiańskie; serb. chabat (2. przyp. chapta), (ch)apta, słowień. chebet i chebed, u Czechów (jak i u nas) tylko z -d, chebd(í) i chbedie, jest i chewdie, chwedie; oznacza pierwotnie ‘chwast’ wogóle; u nas chebdzie o ‘zaroślach’(?).
