Słownik etymologiczny języka polskiego/chować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chować, wychowywać, wychowanka, schowek, pochować, ‘pogrzebać’, chować i uchować się czego, »uchowaj Boże«; złożenia z prze-, z-, za-; już w psałt. i biblji we wszelkich dzisiejszych znaczeniach: »czystą chowała duszę«, »chowaj (‘strzeż’) się tego«, »chowajcie ji chlebem« (‘karmijcie’), »chowatedlnica odzienia« (całkiem czaskie; »zbrojownia«, Leopolita), »chowatedlnicę pieniężną« (»skarbnicę«, Leopolita), zachowawać; chów, chowu. Słowo wyłącznie zachodnie, czeskie, łużyckie (na Rusi wyjątkowe, od nas) o tych samych znaczeniach, czes. chuowa, ‘piastunka’, chowati, łuż. chowaś. Prasłowo; ch- z sk-, łotew. skaut, skāwēt, ‘obejmywać’, goc. us-skaws, ‘uważny’, niem. schauen, grec. thyoskoos, ‘dozierający ofiary’; p. czuć.
