Słownik etymologiczny języka polskiego/chrap
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chrap, chrapać, chrapnąć, chrapka (»mieć chrap na co«), chrapota r. 1500 o ‘ochrzypieniu’; »mówię chrapowato, bom chrapki wielkiej dostał«; chrapliwy; »uciąć Chrap(ow)ickiego, jak i w rus., żartobliwie o ‘spaniu’; chrapy, o ‘nozdrzach końskich’. Prasłowo; tak i w tem samem znaczeniu u wszystkich Słowian; cerk. chrapają i chraplą, o ‘chrapaniu’ i o ‘rżeniu koni’; w staroczes. jest i chronúti, z *chropnūti, obok chropieti, chroptati, ‘rzężeć’, co mogłoby uchodzić za pierwotny czasownik do (częstotliwego niby) chrapać, ale samogłoska tu nadto chwiejna, bo jest i e: ruskie chriepat’, ‘kaszlać’, słowień. chrepati, ‘dyszeć’, chrepenēti, ‘pragnąć’, a nawet i ę: czes. chrzpati, chrziepie, ‘nozdrzy’, łuż. khrjapa; wreszcie chrzypieć. Pierwotne z sk-.
