Słownik etymologiczny języka polskiego/chudy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chudy, chuderlawy (por. suchorlawy), chudzina, chudoba (‘ubóstwo’, ‘biedactwo’; dalej, niby dla skromności, by nie urzekli: ‘dobytek’, ‘bydło’); wychudły i schudły, chudnąć; chudziec, z chudźca: chujca, i do tego nowe chujec, o ‘chudym wieprzu’. Prasłowo; u innych Słowian: ‘mały, drobny’, ‘zły’ (serb. chudoba, słowień. chudicz, u Załabian chaudac albo szaudac, ‘djabeł’). Ch- z sk-, lit. skaudus, ‘bolesny’, skundżu, ‘skarżę’, skudrus, ‘ostry’; sk- w naszem paskuda (p.); bez s- w cerk. kuditi, ‘psować’, prokuditi, ‘zniszczyć’. U nas najbardziej ograniczone znaczenie, por. chudopachołek i niby łac. chudeusz.
