Słownik etymologiczny języka polskiego/cyc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cyc, ‘tkanina’, z niem. Zitz, czes. cic, rus. sitiec, wkońcu z bengal. czynt, czyts. Inne, pierwotne, rodzime cyc, cycaszek (16. w.), cycek, cycka, cycać i cuckać (‘mlaskać ustami’, ‘ssać’), cycoń, cycuś; tak samo nietylko u wszystkich Słowian: czesk. cec, cicík, cecati, ciclati i cuclati (ale cuckati znaczy ‘wikłać’), serb. bułg. cica, cicam, słowień. cecati i cizati, ale i Niemcy i Romani mają podobne: niem. Zitze z Titte, odmieniane i w Pietze, włos. zizza, cizza, zitta i tetta. W r. 1472: cyc i cycek; cysiać.
