Słownik etymologiczny języka polskiego/cynek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
cynek, dwojaki: jeden, narzędzie muzyczne, z niem. Zinken, czes. cinek, ‘róg’; drugi, ‘rzut w kostkach, piątka’: »zły to cynk kostyrza zjadł«, w pieśni z końca 15. wieku; figura odpowiednia (»drzewa w cynk sadzone«) i przenośnie wszelka ‘plama’, np. u psów; częste u Potockiego: »skąd wyżłowe kondysowi cynki«, »na białym czarne cynki deku«, »pstre cynki kondysa nie przerobią w rysia«, »ma po gębie cynki« (o ‘papli’). Z niem. Zink (z łac. quinque, włos. cinque), albo z czes. cink, jak wszelkie nazwy rzutów w kostkach; cynkowane (albo ‘cętkowane’) futra.
