Słownik etymologiczny języka polskiego/cynek

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

cynek, dwojaki: jeden, narzędzie muzyczne, z niem. Zinken, czes. cinek, ‘róg’; drugi, ‘rzut w kostkach, piątka’: »zły to cynk kostyrza zjadł«, w pieśni z końca 15. wieku; figura odpowiednia (»drzewa w cynk sadzone«) i przenośnie wszelka ‘plama’, np. u psów; częste u Potockiego: »skąd wyżłowe kondysowi cynki«, »na białym czarne cynki deku«, »pstre cynki kondysa nie przerobią w rysia«, »ma po gębie cynki« (o ‘papli’). Z niem. Zink (z łac. quinque, włos. cinque), albo z czes. cink, jak wszelkie nazwy rzutów w kostkach; cynkowane (albo ‘cętkowane’) futra.