Słownik etymologiczny języka polskiego/czępieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
czępieć i czupieć, o ‘przycupnięciu’ (cup- mazowieckie, zamiast czup-); z wokalizacją o patrz kępa, kąpać. Prasłowo; słowień. czepēti, ‘czupieć’, czesk. narzeczowe czapieti, małorus. czepity, jakby bez nosówki, od czep-, por. Czepiel; »na czępku«.
