Słownik etymologiczny języka polskiego/czar
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
czar, czarować, czarownik, czarodziej, rozczarowany; prasłowo; tak samo zawsze i u wszystkich Słowian, czaroděj już cerk. w 9. wieku. Czesi jedyni ocalili pierwotne słowo, czára, ‘linja’, czarati i czarziti, ‘kreślić’, bo kreślenie było od »czarzenia« nieodłączne: kreślono (pociągano linje) nad człowiekiem przy zamawianiu. Lit. keras, ‘czar’, kerēti, ‘oczarować (urzec, słowem czy wzrokiem, uszkodzić)’, awest. czārā-, ‘środek’, ind. krnoti i karoti, ‘działa’, krtja- i kartra-, ‘czary’ (a dalej i lit. kurti, ‘budować’, t. j. ‘działać’, prus. kurke, ‘bożek urodzajów’, słowiań. kŭrczij, ‘kowal’?).