Słownik etymologiczny języka polskiego/dar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dar, darzyć (obdarzyć) i darować, podarek albo podarunek (z przyrostkiem niemiec.); z przyrostkiem »sposobu«: dar-mo (zadarmo), daremny, udaremnić; złożenia: nadarzyć się, zdarzyć się, zdarzenie, wydarzenie; w przeciwieństwie niby do udać się: niezdarny (niezdara); od da-ć; w greckiem tak samo z r, dōron, gdy w łacinie z n, dōnum, ‘dań’ (lit. duonis). Złożenia: darmoleg (o ‘kołnierzu futrzanym’, co świat grzeje, a grzbiet ziębi), darmopych (»piętą przed ledakim wierci«, Potocki), darmojad; darmochy, daremszczyzna.
