Słownik etymologiczny języka polskiego/dukać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dukać, o ‘głosie’ (żabim), ‘stękać’; dukać i dukwi(e)ć nad czem, ‘ślęczeć’, »odukały karlik« r. 1664; dźwiękonaśladowcze; i dulczeć nie inne.
