Słownik etymologiczny języka polskiego/dyg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dyg, dyga, dygać, dygnąć, dygotać, »kolano dygoce«, tylko u nas i na Rusi, dygat’, ‘uginać się’; należą tak do dęgi, ‘skrzywienia’, jak łyko, dyb, do łączyć, dąb; więc ‘skulić’, ‘sklęczyć się’.
