Słownik etymologiczny języka polskiego/dziób
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
dziób i dziub, dzióbek, dzióbać, dzióbnąć; d- przystawione, jak w dzwon; ale pierwotna postać z twardem z-, zob, zobać, cerk. serb. rus. czes. zobati, ‘dziubać’, zob dla ptaków; postaci odpowiednie naszej po ruskich i czeskich narzeczach, dziob, dziub, diob, diub; dziubaty (dzióbasty), o ‘twarzy ospowatej, podziobanej’.