Słownik etymologiczny języka polskiego/dzwon
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
dzwon, dzwonić, »dzwonka ruszać«, ‘ogłaszać’, dzwonki (w kartach, dziś ‘karo’), dzwonnik; w biblji i w 16. w. jeszcze bez przysuniętego d-: zwonki, zwoneczki, ‘cymbałki’; roślina, od której boginki uciekają (‘hypericum’): zwoniec i zwonki. Od pnia *zwĭn-, ‘dźwięczeć’ (lit. żwingti i żwengti, ‘rżeć’, żwangeti, ‘dźwięczeć’), w staropolsk. i czes. przestawione: wznieć ‘brzęczeć’, wzniali i zawzniali w psałterzu (‘sonare’); Żmigrody (jest ich kilka, prastare) są Zwenihorody ruskie (zwnigród, niezrozumiałe, przekręcono na żmigród); Zwĭnĭmĭr, król kroacki, r. 1070.