Słownik etymologiczny języka polskiego/fajn
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
fajn, pożyczka niemiecka z romań. fino od finis, ‘koniec’, w złożeniu fajnzilber, w 17. wieku stale fancliber, fandzlibrowy, fanszlibrowy, u Paska, Potockiego; por. falundysz, ‘sukno’ (fein lundisch).
