Słownik etymologiczny języka polskiego/gówno
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gówno, gowoniec (r. 1584), gówniak, gówniarz, przenoszone i na ‘nic z tego’. Prasłowo; por. ind. gu-, ‘cacare’, gū-tha-, ‘brud’. Stąd wywodzono i nazwę aryjską dla ‘bydła’, a napewne gawiedź; na Litwie brak odpowiednika; u innych Słowian gaw- dla ‘brudu’, ‘obrzydłości’, częste, por. czes. ohawný, ‘obrzydły’, ohawiti, ‘spaskudzić’, hawez, roślina ‘cacalia’.
