Słownik etymologiczny języka polskiego/gabać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gabać, gabnąć, niegdyś termin sądowy, gabanie, ‘napastywanie’, ‘skarga’, gabacz, ‘oskarżyciel’; dziś w zagabnąć, ‘zaczepić’, obojętne, w nagabywać kogo, dotkliwsze; wyraz wyłącznie polski, od nas na Ruś, ma jednak znakomite pokrewieństwo: lit. gabenti, ‘nosić’, gabana, ‘naręcze’, gobēti, ‘pożądać’, łac. habere, ‘mieć’, niemiec. Gabel, ‘widły’, i geben, ‘dawać’; w cerk. jest jeszcze i gobino, ‘obfitość’, i gobĭdz, ‘obfity’ (staroczes. obih, z hobih, to samo?), lit. gabużas, ‘garść’; ind. gabhasti, ‘ręka’.
