Słownik etymologiczny języka polskiego/ganić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ganić, od gana (czes. hana), u nas we złożeniach tylko: przygana, nagana (naganny); dalej gańba, gańbić, ganiebny, ganiebność, w 15, wieku jedyne; od 16. wieku h i tu wkradało się: hańba, haniebny, zhańbić. Od nas na Ruś przeszło. Istnieje pierwotnie tylko u nas i u Czechów; nasze g usuwa podejrzenia o zapożyczenie słowa. Do porównania nastręcza się cerk. gonějet, ‘wystarcza’, lit. gana, ‘dosyć’, gandżiaus, ‘raczej’; ind. ghana- ‘twardy, gęsty’, grec. fonos, ‘gąszcz’, euthenēs, ‘silny, pełny’, par-thenos, ‘dziewa (okrągła)’, a z słowiańskich słów słowień. gonoba, ‘strata’ (czes. hanobiti, ‘lżyć’, ?), rus. gonobiť ‘skąpić’, ‘dbać’.
