Słownik etymologiczny języka polskiego/gardło
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
gardło, garło, zdrobniale gardełko zamiast gardłko, gardłacz, gardłować (za kim); gardlić, garlić się, ‘gniewać się’; »gardłowa sprawa«, »gardlane suchoty«. Od żarcia (‘połykania’); pień ger- (żer-, p. żreć) z twardą półgłoską (gŭr-) i przyrostkiem -dło, lit. gur-klys, to samo. Prasłowo; cerk. i połudn. grlo, rus. gorło, czes. hrdlo, łuż. hordło i gjardło. Powtarza się w gardlicy, p. synogarlica (od »gardła«, ‘zobu, wola’, przezwana). Zupełnie co innego gardziel (p.).