Słownik etymologiczny języka polskiego/garnek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
garnek (2. przyp. garka, z garnka), garnuszek, garniec (‘miara’); garncarz, garncarski, rozpodobniane w gancarz, gancarski; od *garna, ‘pieca’ (do pnia gor-, p. gorzeć) i wypalonego w nim garnka (zdrobniała zajęła u nas i u innych Słowian miejsce pierwotnej postaci); zestawiają je wprost z łac. fornus, furnus, ‘piec’, fornax, ind. ghrna- ‘żar’. Małorus. honczar (z hornczar, jak nasz gancarz), w nazwie słynnej mogiły stepowej: Honczarychy (niby od żony garncarza); z czego u nas i Janczarychę zrobiono i na oznaczanie niebezpiecznych przejść i miejsc przeniesiono (jak harmider, p.): »będziesz mieszkał jak na jańczarysze« (nieraz u Potockiego); jeszcze w r. 1755: »bez pokuty w świata Anczarychę iść niebezpieczno«. Prasłowo; cerk. grn, grnczar’, rus. gorn(o), gorszok, ‘garnek’, serb. grnac, czes. hrnec.
