Słownik etymologiczny języka polskiego/glądać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
glądać, glądnąć, przeważnie w złożeniach ze wszelakiemi przyimkami: zaglądać, doglądać, wyglądać; nieoględny; pogląd, wzgląd, względny, bezwzględność; w dawnym języku jest i ględzieć (ględzę, jak rus. gladieť, glażu), ‘patrzyć’, a narzeczowe ględzić i o wszelakiem ‘bzdurzeniu’ czy ‘marudzeniu’. W dawnym języku glądać samo jeszcze nieraz, np. w psałterzu: »nie glądał jest na próżności«, albo w biblji: »ani glądaj ich«. Prasłowo; cerk. ględati, rus. gladieť, czes. hleděti. Pokrewne niem. Glanz, bo ‘patrzyć’ i ‘błyszczeć’ niedaleko odbiegły; z tego Glanz nasze pożyczki: glancować, »na glanc«, i glans, glansować, glansowny (już w 17. wieku).
