Słownik etymologiczny języka polskiego/gniazdo

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

gniazdo, gniazdko, gniazdowy; gniazdosz i gniazdowiec, o ‘sokole, zostającym na gnieździe (po zwiedzeniu innych)’, »domatora« tak tłumaczono; przymiotnik: gniezdny, stąd nazwa Gniezna (od niego przymiotnik, jeszcze i w 16. wieku, gnieździeński, zastąpiony przez mylne gnieźnieński lub pod.); czasownik gnieździć się, zagnieżdżony. Słowo nietylko prasłowiańskie, ale indoeuropejskie: łac. nidus (z *nizdus), niem. Nest, ind. nīda-, ‘miejsce spoczynku’, ‘gniazdo’ (od przyimka ni- i pnia sd z sed, ‘siąść’, więc ‘siadło’); Słowianin dodał g- w nagłosie (por. wyżej gmatwać, niecić, i i.), a Litwin odmienił n w l, lizdas, ‘gniazdo’. Gnieznik i gniazdosz, o roślinie-pasorzycie z gniazdowemi skupieniami, w 15. i 16. wieku. Cerk. gnězdo, czes. hnizdo, hnízditi.