Słownik etymologiczny języka polskiego/gniazdo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gniazdo, gniazdko, gniazdowy; gniazdosz i gniazdowiec, o ‘sokole, zostającym na gnieździe (po zwiedzeniu innych)’, »domatora« tak tłumaczono; przymiotnik: gniezdny, stąd nazwa Gniezna (od niego przymiotnik, jeszcze i w 16. wieku, gnieździeński, zastąpiony przez mylne gnieźnieński lub pod.); czasownik gnieździć się, zagnieżdżony. Słowo nietylko prasłowiańskie, ale indoeuropejskie: łac. nidus (z *nizdus), niem. Nest, ind. nīda-, ‘miejsce spoczynku’, ‘gniazdo’ (od przyimka ni- i pnia sd z sed, ‘siąść’, więc ‘siadło’); Słowianin dodał g- w nagłosie (por. wyżej gmatwać, niecić, i i.), a Litwin odmienił n w l, lizdas, ‘gniazdo’. Gnieznik i gniazdosz, o roślinie-pasorzycie z gniazdowemi skupieniami, w 15. i 16. wieku. Cerk. gnězdo, czes. hnizdo, hnízditi.
