Słownik etymologiczny języka polskiego/gniew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gniew, gniewać się, rozgniewać, gniewny i gniewliwy, gniewnik (w 15. i 16. wieku), ‘pobudzający mnie do gniewu’, ‘winowajca’. Prasłowo, w tem znaczeniu, przenośnem, od gni-ć; istotnie oznacza gniew (wyjątkowo) w cerkiewnem ‘gnój, zgniliznę’, a w załabskiem ‘gruczoły w mięsie, sadle’; -ie z oj. Częste w imionach: Zbygniew, Jarogniew, Gniewomir, Gniewosz, o ‘złości jadowitej dla pomsty wroga’.
