Słownik etymologiczny języka polskiego/grań
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
grań, grania, ‘róg, krawędź, gdzie się stykają płaszczyzny’, graniasty, czworograniasty i czworogranny, granowity (słynna granowitaja pałata w Kremlu moskiewskim); granica, graniczny, granicznik, graniczyć; to pożyczył Zakon pruski od Polaków, a Luter ostatecznie przyjął (Grenze, Grenzer, begrenzen). I grań i granica prasłowa; oznaczają ‘węgieł’, ‘stos usypany na węgłach dziedzin’; u nas a przed ń miesza się z o, ó, stąd narzeczowe, podhalskie, groń, gruń, dla ‘góry’, ‘szczytu’, ‘polany’; pierwotne znaczenie wszelakiej ‘spiczastości’, niem. Granne o ‘ości’, ‘szczecinie’, ‘kłosie’, a Grat jest ‘grzbietem górnym’ (Rückgrat, ‘grzbiet’). Tak samo u wszystkich Słowian; czes. hranice i ‘stos’, cerk. grań i ‘rozdział’, czes. hrana i hrano, ‘róg’; granica wszędzie to samo, u Bułgarów i Serbów i ‘rodzaj dębu’.
