Słownik etymologiczny języka polskiego/gruby
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gruby, niegdyś i gręby (ocalało po nazwach, nasz Gręboszów, a ruski Hrubieszów), w cerkiewnem (w 10. wieku) grąb, w słowieńskiem tylko tak, grob, u Bułgarów, jak u nas, grub, małorus. hrubyj (stąd u nas rubo, ruby, bez nagłosowego h-, w 17. wieku); grubość, grubieć, zgrubiały, grubowaty; przysłówek grubo, dawniej grubie; nierzadkie złożenia: gruboskórny i i.; ale grubjaństwo, grubjanin, grubjański, o ‘gburze, chamie’, od 16. wieku, wedle niem. Grobian, co od nas i na Ruś przeszło. Prasłowo; lit. o ‘wszelkiej twardziźnie i grudzie’: grubus, ‘zdrętwiały’ (grumbu, ‘drętwieję’), grubłus, ‘chropowaty’. Brak dalszych pewnych odpowiedników.
