Słownik etymologiczny języka polskiego/gruchot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
gruchot, gruchotać, z przyimkami: po-, z-, roz-; gruchnąć; w innych językach słowiańskich grochot, grochotati, w tem samem znaczeniu, gdy gruchati i o gołębiach (jak zresztą i u nas) się prawi; my groch- zapomnieli; jeżeli u pierwotne, to gruch- jest dalszem urobieniem od greu- w litew. griuti, ‘gruchnąć’, griauti, ‘pogruchotać’; łac. congruo (kongruencja), ‘spadam’, ruo, ‘padam’, niem. grūs, ‘żwir’; albo należy do gruda.
