Słownik etymologiczny języka polskiego/harc
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron |
harc, harcować, harcownik, harcerz r. 1500, »wyzywać na harc«; tak samo w czes.; od nas na Ruś, garcowat’, ‘dokazywać’; u Serbów i Słowieńców harc, harcowati, o ‘walczeniu’. Od niem. Hatz, Hetze, ‘burda’ (z czego nasze heca, hecować poszło), przez węg. harc, ‘walka’. Węgrzy wstawili r, jak np. w farsang z Fasching, albo w sarc z Schatz, a my to od nich wzięli; jest i herc.