Słownik etymologiczny języka polskiego/harować
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
harować, od haru! haru!, okrzyku masztalerzy na konie, bo od koni to wyszło i w 16. wieku niemal wyłącznie do nich się odnosi: »szkapy harują«, »konia k zawodu (‘gonitwom’) harować, »ku harowaniu konia, który ma zawód biegać«, »abowiem (koń) się tym haruje«, Sprawa z r. 1532; ale już w 17. wieku, u Petrycego i in., »sługa żeby we dnie i nocy nie harował«, »ustawicznie haru haru« (‘sługa niema odpoczynku’); przysłowie: »haru haru, a psy w kaszę«. Od wykrzykniku niemieckiego herum! Z harowania, ‘nędzenia’, urobił Towiański swoją horę (niby odbiałoruszczył ją).
