Słownik etymologiczny języka polskiego/huk
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Strona w Wikisłowniku |
huk, hukać, huknąć, huczeć, hukliwy, huczny, huczek, »większy huk niż puk«, przeważnie nowsze, od 17. w. dopiero; małorus. huk, rus. guk, u Bułgarów i Serbów o ‘gruchaniu’ głównie używane, jak u nas hukać o świni; więc może od tego dźwiękonaśladowczego należy odróżnić huczeć, t. j. chuczeć lub fuczeć, bo ch i f się mieniają, a więc słowień. chuczati, serb. chuk, o ‘silnym wietrze’, czes. chuk, ‘wrzawa’; hukać i huczeć miałyby dwa zupełnie różne h-, serb. gukati i chukati.