Słownik etymologiczny języka polskiego/igo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
igo, w nazwach miejscowych, Igołomia, ‘gdzie się igo (= jarzmo) łamie’; narzeczowe jugo (ju- z ji-, jak nieraz), ‘jarzmo’ (i w nazwie lekarza Jugo, co nie franc. Hugo, bo znany w przysłowiu od 17. wieku). U wszystkich Słowian tak samo; cerk. igo (obok odmiany iga jest i iżesa, jak przy odmianie nieba, słowa). Prasłowo; lit. jungas, ind. jugam, grec. dzygon, łac. iugum, iungere (stąd konjunkcja, ‘złączenie’, adjunkt, franc. adjoint, dysjunkcja, konjugować itd.), goc. jukuzi, niem. Joch, wszędzie to samo: ‘jarzmo’; z iżesa można grec. dzeugos, ‘zaprząg’, łac. iugera, ‘morg’, porównać. Nie mamy czasownika, ocalałego w lit. jungti, łac. iungo, ‘łączyć’, ‘wprzęgać’. Nadmieniam zgodę łac. con - iux, ‘małżeństwo’ (z-jarzmieni), z cerk. sąprąg (rus. suprug) w tem samem znaczeniu.
