Słownik etymologiczny języka polskiego/inochód
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
inochód, jednochód; inochoda, jednochoda; inochodnik, o ‘koniu posuwającym naprzód obie nogi jednej strony, a potem obie drugiej, nie przebierającym nogami’; i tu ocalało ino- w pierwotnem znaczeniu: ‘jedno’; »zbił go z inochody« (‘z fantazji’); r. 1500 i 1530 »junochodnik albo hinszt«, z mylnem ju- zamiast ji-, jak nieraz.