Słownik etymologiczny języka polskiego/iwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
iwa, z przydechem jiwa, liwa (stąd nazwa miejscowa Liw i herbowa Doliwa?), iwina, iwowy, liwina, ‘rodzaj wierzby’, i tak u wszystkich Słowian bez wyjątku (chyba zdrobniałe iwka, iwica, służą i innym roślinom). Prasłowo, chociaż drzewa same różne bywają; lit. jewa, ‘czeremcha’, grec. ojē, niem. iwa, dziś Eibe, ‘cis’ (rdzeń iwy-wierzby i cisu czerwonawy); ale prus. iwis(?), łotew. īwe, dla ‘cisu’, są pożyczki z dawnego niem. īwe.
