Słownik etymologiczny języka polskiego/jąkać się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
jąkać się, zająkiwać się, jąkała, i jękot, jęk, jęknąć, jękliwy; prasłowo w obu znaczeniach; cerk. jaczati, ‘jękać’, i jakliw, ‘jąkalski’, czes. jek, jekot, jektati, jeczeti, o ‘jęku, stęku’, i zajikati se, ‘zająkać się’, serb. słowień. jeczim, jeczati, jecati, ‘łkać’. Pień *enk-, z inną wokalizacją lit. ungti, łac. unco, grec. onkaomai, o głosach zwierzęcych, niem. dawne anken, ‘jęczeć’, duńskie ank, ‘skarga’, ynke, ‘biadać’.
