Słownik etymologiczny języka polskiego/jabłko
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
jabłko, jabłeczny, jabłecznik r. 1500, jabłkowy, jabłkowity (o maści końskiej), jabłoń; miejscowe: Jabłowo i i. Nazwa spólna wszystkim północnym językom aryjskim: celt. abhall, niem. Apfel, lit. obuołas, ‘jabłko’, obelis, ‘jabłoń’, prus. woble i wobalne; ocalała i w nazwie »jabłkorodnej« Abella w Kampanji rzymskiej; por. łac. abies, ‘jodła’, prasłowo. Za jabłoń pojawia się na Południu jablań; u dawnych Czechów są obie poataci; wymiana to przyrostka -ań i -oń; na Południu jablka, jabuka, żeńskie, zamiast nijakiego jabłko. Urobione przyrostkiem zdrobniałości -ŭko od niezachowanego jabło (w staroczes. jest jednak); por. Jabłowo; jabłuszko, jak serduszko. Mazowieckie jebłko, jebłecznik, nieraz w 15. wieku.