Słownik etymologiczny języka polskiego/jaje
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
jaje, jajo, jajko, jajca (od 15. wieku stałe, np. r. 1500: »w rozmaczki jajca«, ‘gotowane na miękko’), jajowy, jajeczny, jajecznica; jajecznik r. 1472 i 1500 tłumaczy nazwy ciast, ‘artocopus’, ‘ovarium’. Toż i tak samo u wszystkich Słowian; cerk. (j)ajce, rus. jajco, czes. wejce (2. przyp. liczby mn.: wajec), łuż. jejo i jajo. Prasłowo; łac. ōvum, grec. ōon z *ōion, niem. Ei; brak w lit. Przysłowia: »stoi za jaje« (‘za nic’), »jaje bez soli« (podobnie, właściwie o ‘braku smaku’). Jeśli *aje z *awje poszło, wywodzą je od nazwy ‘ptaka’ pierwotnej, łac. avis; por. lit, pautas, ‘jaje’, z naszą pt-aka nazwą. Jajnik 1472 r. ‘żółcieniec’, że na żółto krasi.
