Słownik etymologiczny języka polskiego/kład
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kład, ‘skarb’, w 15. wieku; pokład, nakład, wykład, przekład, przykład, przykładny, zakład, podkładka, dokładny, okłady; kładka; kładę, kłaść, i wszelkie złożenia z przyimkami: nakładca, przekładacz; kładać, kładz(i)enie; skład, składnia, nieskładny; pokładziny; składamy ten czasownik z -łożyć: przekładam-przełożę, zakładam-założę, wykładam-wyłożę. Pień kła-, lit. kłoti, ‘kłaść, rozpościerać’; -d takiż przyrostek, jak w idę, jadę, kradę, będę; jest i na Litwie, pakłode, ‘prześcieradło’; u Niemców z innym przyrostkiem (t), hladan, laden (goc. afhlatan, ‘nawalić ciężar’). Kładnąć, kładzina, kłada; pierwotne kła- ocalało w nazwach miejscowych, np. Kłaj(?).
