Słownik etymologiczny języka polskiego/kłam
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
kłam, »kłamy stroić«, ‘żartować’; kłamać, kłamam, dziś kłamię, z licznemi złożeniami, wykłamywać się itd.; kłamca, kłamliwy, kłamstwo, kłamny; zupełnie to samo i tak samo tylko u Czechów. Dawniej, np. w psałterzu, znaczyło ‘pośmiewisko’, od, ‘ruchu błędnego’, kłamcać i kłańcać, ‘dzwonić zębami (kłańcami)’, małorus.; serb. klancati, o ‘znużeniu’, słowień. klam, ‘sen’, klamati, o ‘ruchu odurzonego’; u innych Słowian z odmienną samogłoską: serb. klimati, ‘kiwać się’, ‘zasypiać’, czes. klimati, klemżeti, klemieti, toż samo, ‘siedzieć skulony’; lit. kłajoti. Może tu rus. chłam, ‘rupiecie’, jeśli ch- z sk-. Por. i kłomia.
