Słownik etymologiczny języka polskiego/kaźń
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
kaźń, kaźnić; kaznodzieja, z licznemi urobieniami, ‘ten, co dzieje, prawi kaźni, przykazania boże’, bo pierwotne kaznodziejstwo ograniczało się modlitwami głównemi i dziesięciorgiem: »pirzwa kaźń itd.«, ‘pierwszy nakaz’; kazno- w złożeniu, jak kono- od koń, świno- od świnia. Urobione przyrostkiem -ń (por. da-ń) od kaz-ać; znaczy pierwotnie ‘rozkaz’, ‘karność’, ‘kara, plaga, dopust’, nakoniec i ‘więzienie’; tak samo czasownik kaźnić, ‘karać’. Prasłowo; w cerk. ‘nakaz’ i ‘kara’, rus. czes. kaz(e)ń, ‘kara’.
