Słownik etymologiczny języka polskiego/kamlarz
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
kamlarz, kamelarz, kamelarja (szczególniej w Poznańskiem, od 15. wieku), z niem. Kämmerer, ‘camerarius’ (‘skarbnik miejski’), Kämmerei, z stałem rozpodobnieniem dwu r. Zupełnie inne kamlar, kamelor, niem. Kamelhaar, jak i kamlot (dawniej czamlet), franc. camelot (niem. dawne i szamlat), o ‘suknie z sierści wielbłądziej (łac. camelus), a później i koziej’.
