Słownik etymologiczny języka polskiego/karafioł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
karafioł. Najrozmaitsze nazwy roślinne splotły się w tej jednej. Mówimy powszechnie o karafiołach, zamiast (i obok) dawniejszych kalafiorów, kaulafiorów (włos. cavolofiore, caulifior, franc. choufleur, niem., przetłumaczone dosłownie, Blumenkohl, boć to łac. caulis, ‘kiel’, i flores, ‘kwiaty’). Rzadsza już nazwa ‘gwoździków’ (‘dianthus’): karafjor i karafjoł, karofiał, czes. karofi(l)at, z łac. gariofilum, włos. gariofilata, franc. girofle, z grec. karyofyllon (‘kwiat orzechowy’ — ale nazwę obcą, indyjską, niezrozumiałą, Grek swojskiem brzmieniem zastąpił), łac. cariophyllum. Nakoniec tu przyłączył Karłowicz karpiele, nazwę ‘brukwi’ (miejscowo i ‘buraków’, ‘ziemniaków’ i i.), u nas tylko znaną; Czesi wzięli swoją z polskiej.
