Słownik etymologiczny języka polskiego/karzeł
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
karzeł, karlik, karłowaty, karlę; skarlały; narzeczowe (śląskie) karlus, kierla, z niem. Kerl, ‘mąż, chłop’, dawne karl, karal, z czego i imię osobowe Karl, frana Charles, u nas w 16. wieku Karzeł, nimeśmy go, wedle łac., Karolem zastąpili (zdrobniałe Lolo). Inne narzecza zachodnie zachowały lepiej pierwotne znaczenie: łuź. karl, ‘tęgi chłop’. Od nas przeszedł karzeł i na całą Ruś: karło, karlik. Do nas wprost z czes. karel, karle. Prasłowo niemieckie.
