Słownik etymologiczny języka polskiego/kasztan

kasztan; inne kasztan, pogardliwe przezwisko ‘żyda’, ‘łyka’, z rus. kasztan i kosztan (a to z tatarskiego), ‘sknera’, ‘lichwiarz’, głównie ‘krzykacz, wodzirej wiejski’. [1]

<<< Dane tekstu >>>
Autor Aleksander Brückner
Tytuł Słownik etymologiczny języka polskiego
Wydawca Krakowska Spółka Wydawnicza
Data wyd. 1927
Miejsce wyd. Kraków
Źródło Skany na Commons
Indeks stron
Artykuł w Wikipedii Artykuł w Wikipedii
Strona w Wikisłowniku Strona w Wikisłowniku

kasztan, kasztanowy, od miasta Castana w Małej Azji, z szt zamiast st, jak we wszystkich nieco dawniejszych pożyczkach, a więc: kaszta z niem. Kasten; kasztel z łac. castellum (stąd kasztelan, kasztelanic, kasztelanowa, po polsku: pan, panic, pani: »pan krakowski«, t. j. ‘kasztelan krakowski’, nigdy inaczej; łac. castellanus, ‘należący do kasztelu, sługa’); por. kaszkiet, z franc. casquette, pasztet itd.; tylko w późnych pożyczkach zachowywamy st, np. kasta, kastowość, pasta.





  1. Przypis własny Wikiźródeł Fragment ten pochodzi z dodatku Uzupełnienia dołączonego do Słownika.